Van de berg tot het ontstaan

   Colette Duck beleeft haar kunst niet als ascese maar als een grote liefde, erotisch en moederlijk tegelijk, instinctief en gepassioneerd, trouw tot op het punt van obsessie met het enige object van haar verlangen: een berg, ergens ver weg in Oostenrijk. dicht bij haar dromen en haar jeugd, de Zugspitze waarnaar ze voortdurend terugkeert om al zijn aspecten weer te geven, elke keer regenereren met haar uiterlijk, haar foto's, haar tekeningen en nu haar schilderijen.

   Een paar jaar geleden waren tijd en zijn ritmes, zijn opeenvolgingen, zijn vernieuwingen, zijn duur en zijn ogenblikken, zijn verschillen in klimaten en helderheid eerst het object van zijn grootste verlangen. Door middel van fotografie deed ze verslag van haar amoureuze beschouwingen van roze en blauw die getuigden van het leven van 'haar' berg, zijn opwarmingen en afkoelingen. Net zoals zijn kobaltschilderijen de omgevingsatmosfeer beleven en van kleur veranderen, veranderen ze van blauw naar roze afhankelijk van de vochtigheidsgraad.

   Dan door te tekenen, dan door te schilderen, werd de blik een streling, symbiose met de materie. Haar liefdesschilderkunst, zegt ze, keert terug naar een welzijn op het kruispunt naar de breedte van de barok en de affectiviteit van de romantiek. Daar herontdekt ze het begrip diepte: een alomvattend perspectief en ruimte die het oppervlak van het canvas of papier doordringt door de toepassing van het creatieve gebaar. Niet langer die van de lichteffecten van de Renaissance of de glazuren van de fotografie, maar die van het materiaal waarvan het de diversiteit versterkt: boetseerklei, pastel, kobalt, grafiet.

   Zijn schilderijen confronteren ons niet meer als foto of video met een liefdevol getuigenis, maar met de liefdesdaad van de kunstenaar met zijn verlangen en zijn gedrevenheid. Ze vertegenwoordigt het zonder expressionisme of een verlangen naar beperkend bezit, maar integendeel met de vreugde om al zijn facetten te ontdekken, elke keer nieuw en toch deelnemend aan dezelfde identiteit, haar liefde voor hetzelfde blijft eenvoudig die van het niet kunnen uit te putten.

Michael Baudson